Soms zit ik al in het eerste minuut van een gesprek te glimlachen. Niet omdat het gesprek al fantastisch loopt, maar omdat ik voel: ah, daar is-ie weer. De lichte terughoudendheid. Het halfgrappige “ja, ik weet niet zo goed wat ik hiermee moet”-gevoel. Het hoofd dat alvast in de weerstand schiet.
Vanochtend had ik zo een moment. Een deelnemer die via een coachtraject waar ik de blauwdrukken verzorg bij mij komt. En dan voel ik het meteen: hij zit hier niet omdat hij per se iets met Human Design heeft. Hij zit hier omdat het onderdeel is van het traject. En dus zit hij tegenover me, vriendelijk, nieuwsgierig, maar ook een tikkeltje op zijn hoede.
En eerlijk? Vroeger had ik daar álles op gezet. Dan ging ik harder werken. Meer uitleggen. Onderbouwen. Aantallen noemen. Wist je dat…? Zelfs de wetenschap erbij halen. Want ik wilde laten zien: dit is geen zweverig systeem. Dit is écht. Kijk maar!
Maar dat doe ik niet meer.
Tegenwoordig begin ik gewoon.
Niet met uitleg, maar met een vraag:
“Als je mij nu alles zou mogen vragen, wat zou je dan willen weten?”
En dan ontstaat er iets. Iets dat ik nooit van tevoren kan voorspellen, maar waarvan ik weet: dit klopt. Want achter het sceptische hoofd zit altijd een lijf dat al lang iets weet. En vaak, na een uur praten over die negen vakjes, die gekleurde lijntjes, die kanalen tussen de centra, valt er iets op z’n plek. Ook vanochtend weer.
Hij was verbaasd. Verrast. Zelfs een beetje ontroerd.
Niet alleen door wat ik zei, maar door wat hij herkende.
Dingen die hij zei nooit hardop te hebben uitgesproken. Niet eens tegen zijn vrouw.
En dan is er ineens geen ‘zweverig’ meer. Geen ‘onzin’. Geen ‘hoe werkt dit dan precies?’
Dan is er alleen nog: dit klopt. Dit ben ik. En dit geeft mij woorden die ik zelf niet kon vinden.
We leven in een samenleving waarin het hoofd regeert. Waarin iets pas waar is als het te begrijpen is. Als het bewezen is. Als het ergens een stempel heeft gekregen. En toch weten we allemaal dat onze meest waardevolle inzichten vaak niet altijd via ons hoofd komen.
Einstein schreef dat zijn grote doorbraken voortkwamen uit verbeelding, niet uit logica. En wat dacht je van alle wijsheid die ons lichaam draagt? Je buik die allang weet dat iets niet klopt. Je hart dat zich samentrekt voordat je hoofd begrijpt waarom. We voelen zoveel en begrijpen zo weinig. En dat is oké.
Human Design is geen magisch systeem dat je leven oplost. Het is geen ticket naar verlichting, geluk of eindeloos succes.
Maar wat het wél is – keer op keer – is dit:
Een uitnodiging tot zelfacceptatie.
Een handleiding om net wat moeitelozer keuzes te maken.
Een spiegel die laat zien waarom je doet wat je doet.
En een zachte, maar heldere reminder: je hoeft niet alles met je hoofd op te lossen.
Ik wens het ons allemaal toe: dat we iets minder oordelen, en iets meer luisteren.
Dat we niet alles willen verklaren, maar soms gewoon durven voelen dat iets klopt.
Dat we nieuwsgierig blijven ook als iets nieuw, gek of onbegrijpelijk lijkt.
En dat we onszelf, én elkaar, wat vaker de ruimte geven om gewoon mens te zijn.
Want alles wat je nodig hebt, zit al in je.
En soms heb je daar alleen een paar gekleurde vakjes voor nodig om het te onthouden.
Waar in jouw leven vertrouw je (nog) liever op je hoofd, terwijl je lichaam eigenlijk al lang weet wat klopt?
📩 Wil je jouw blauwdruk ontvangen – of cadeau doen aan iemand anders?
Stuur me een bericht of kijk op dan hier voor meer info.
XO Hester
P.S. Je hoeft niet harder te werken om jezelf te worden. Je hoeft alleen maar te herinneren wie je al bent. En daar is jouw design de perfecte ingang voor.